Auteur: Sylvia

” Ik leef immers maar twee keer!! “

Mijn doel om volgend jaar mei/juni een trailrun van 13km te gaan doen.

Ik zou jullie van mijn vorderingen op de hoogte houden. Ondanks dat ik nu even op mij heb laten wachten…. heb ik ondertussen wel geleerd doelen proberen te halen, gaat met vallen en opstaan.

Dus om dit doel te gaan halen moet er een hoop werk worden verzet. En hard worden getraind, in mijn geval HEEL erg hard. En nou net dit…is hetgeen wat mij heel moeilijk afgaat op sommige momenten, zeker op dit moment even. Mijn hoofd en dus ook mijn lijf kan het even niet meer bolwerken. Soms weet ik echt even niet meer of ik nou van voor of van achteren leef.

Na mijn transplantatie zat ik in zo’n hyper flow dat ik dacht dat ik de hele wereld wel aan kon. Dat kan ik op zich ook wel, maar even niet in het tempo waar ik in was begonnen.

Fanatiek als ik ben ga ik trouw 2x in de week naar de fysio, 1x naar mijn pt. trainster en daarnaast probeer ik ook nog het hardlopen op te pakken. Dus het is hier soms als ik niet goed plande een hele schoenen wissel van de ene sport naar de andere..

Ook mijn gewone leventje waar ik heel goed voor mezelf moet zorgen, draait nog door. Dus de afspraken rondom de transplantatie en mijn CF denk aan het ziekenhuis, psycholoog, genoeg rust inpassen, etc… mogen zeker niet uit mijn agenda geschrapt worden.

Daarnaast vind ik het ook wel weer erg leuk en fijn om naar mijn werk te gaan. Dus hoppa binnen 9 maanden werken we ook gewoon onze uurtjes weer. JA, ik ben trots dat zeker!!Maar voor mij op dit moment zeker mijn redding dat door alle voorgaande omstandigheden mijn contract nog maar 10 uurtjes is.

Gelukkig ben ik geen controlefreak en perfectionist… ahhhum wel dus!! Dus daarnaast moet mijn huisje aan kant zijn en wil ik ook nog een leuk en gezellig mens voor mijn omgeving zijn. En vooral voor alle mensen klaarstaan.

STOP!! Zei mijn longarts toen ze naar mijn bovenstaande verhaal luisterde.Ik word al moe als ik naar jou verhaal luister. Het is ontzettend knap van je wat je allemaal neerzet. Maar dit ga je niet volhouden en je bent dus nu al roofbouw op je lichaam aan het plegen. (Best een prestatie toch binnen 9 maanden😉) Hier moet dus echt een tandje af…. Je donor heeft je nieuwe longen gegeven zoals jij zegt “voor je tweede leven”. En het is dus niet de bedoeling, dat ze het hierdoor binnen een No-time gaan begeven. Je zit nog in je revalidatie proces en jij bent er een inhaal race van aan het maken, zonder eigenlijk echt te genieten. Tja, als je het iemand zo hoort zeggen, kun je het eigenlijk niet echt meer ontkennen. Het zijn harde feiten maar zo ontzettend waar.<

Op haar advies ben ik een mindfulness training gaan volgen en Miss. Stuiterbal heeft er baat bij. Ik weet het…weer een agendapunt erbij in de week. Maar daarnaast probeer ik toch meer rust in te bouwen. Denk alleen al aan minder sociale afspraken maken, telefoon meer op stil en wegleggen, op tijd naar bed. En probeer iets minder perfectionistisch te zijn. En vooral geen twee trainingen op één dag te doen. Maar bovenal meer genieten van het hier en nu!

<<<<

Mijn hardloop trainingen gaan dus wel gewoon door… alleen niet altijd zoals ik zou willen.

Gedurende het hardlopen werd ik erg gefrustreerd. In veel sporten heb ik altijd kunnen smokkelen. Maar in hardlopen gaat dit gewoonweg niet. Je hebt je ademhaling en een goede pas en houding nodig om het vol te kunnen houden. Laat dat eerste nou bij mij al een groot probleem zijn….Aangezien ik ruim 37 jaar haast niet en dus heel hoog heb geademd. Dus het opbouwen wil nog niet echt lukken. Ik liep eerst samen met een ontzettende lieve dame die mij hierin begeleide. Ontzettend dankbaar hiervoor… Maar praten kan ik al niet onder het rennen, dus dan maar naar haar luisteren, snel antwoord op alles geven als ik stukjes liep tussendoor, dus van echt herstellen kwam het eigenlijk niet. Voor mij niet fijn dat ik naar mijn idee met de week slechter ging lopen mede doordat, mijn lichaam ook zo onwijs moe van alles was. Maar vond het voor haar niet fijn dat ze haar tijd opofferde en ik halverwege moest afhaken of dat ik de hele weg niks kon zeggen en dus gefrustreerd werd. Ook niet heel erg gezellig!

Dus ik heb besloten dat ik het voorlopig toch alleen wil gaan proberen op te gaan pakken. Ik doe dit met een loopprogramma in mijn oren en een muziekje op. En ik kan mij nu 100% focussen op mijn ademhaling.

Daarnaast overleg ik met mijn fysio wat wel en niet slim is en waar nodig plannen we een loopsessie in.Maar dat ik mijn doel nog steeds wil nastreven, dat staat nog steeds vast!!!

Dus hou mij in de gaten….

Liefs,

Sylvia

“Ik leef immers maar twee keer!”

Bij een nieuw leven horen nieuwe doelen……

En één van de doelen die ik heel erg graag wil gaan proberen te behalen is, om volgend jaar dus mei/juni 2018 een run te gaan doen van 13 kilometer. Hiervoor moet natuurlijk getraind gaan worden en hard ook, heel hard….

Voor sommige van jullie klinkt dit waarschijnlijk als een eitje… ik weet het! Maar ik wil jullie graag vertellen hoe ik erop kom om dit te willen gaan doen.

Laat ik mij eerst even in het kort voorstellen;

Ik ben Sylvia, een 38 jarige vrouw met taaislijmziekte oftewel Cystic Fibroses.

Helaas verliepen bij mij de laatste jaren rondom mijn gezondheid steeds grilliger. Zo gauw mogelijk op de wachtlijst komen voor donorlongen was eigenlijk nog mijn enige redding. Nu is mij het geluk gegeven dat ik maar 2 dagen op de wachtlijst heb gestaan, toen de eerste match zich al voor mij aandiende. Nou ja, geluk…het zegt eigenlijk wel hoe ik ervoor stond…niet goed dus! Helaas ging deze die dag toch niet door. Maar wat heb ik een engel op mijn schouder, dat diezelfde nacht er een tweede match beschikbaar was. Ik kan niet vertellen hoe speciaal dit is, maar ook hoe dubbel dat voelt als ik aan de nabestaande van de donoren denk.

Ik was altijd een persoon die ondanks haar beperking en steeds meer moest  inleveren toch volop in het leven stond en genoot. Maar door mijn snelle achteruitgang, binnen een no-time een persoon was geworden die geen 10 meter meer kon lopen. Iets wat mij mentaal een onwijze vechter heeft gemaakt en mij mede heeft gebracht waar ik nu toch alweer sta. Heel erg veel dankbaarheid en trots, dat is wat ik voel voor de donor waar ik dit toch allemaal aan te danken heb.

Aangezien ik nu nog geen half jaar verder ben. En het trainen bij de fysio en mijn p.t. trainster eigenlijk best lekker gaan. Weet ik het nu heel zeker, ik wil en moet een doel hebben!! Dus nu zit ik hier na een dubbele longtransplantatie plannen te maken voor een run! Wel moet ik qua rennen echt op -0 beginnen, maar dat geeft mij des te meer de motivatie om deze “nieuwe vrienden” eens goed uit te proberen en te benutten voor een droom die ik nooit kon waarmaken. Ik heb als run uitgekozen de “RunForestRun -organisatie”. Dit is een mooie trailrun door een natuurrijk gebied.  Ik wil jullie dan ook graag via mijn site op de hoogte houden van de ontwikkelingen en ups & downs richting mijn einddoel. Dit zal denk ik om de 4 á 6 weken zijn. Geen idee of ik het ga halen maar dromen najagen is toch het mooiste wat er is….

Even een weetje….Onderaan aan mijn blogs kun je je abonneren voor een automatische melding in je mailbox, deze ontvang je zodra ik weer een nieuw bericht heb geplaatst. Wil jij ook up to date blijven vul daar dan je e-mailadres in.
Groetjes,

Sylvia